Custom Uffa Fox designed Ankle Deep

Enkel Diep - Wilde Haan

     Wild Rooster gelanceerd in de zomer van 2023 -- Wild Rooster is een replica van een hoge-snelheid, lage-draft skiff die oorspronkelijk is ontworpen en gebouwd door de Engelse ontwerper Uffa Fox.

Bouw

• Bekleding: 2 ⅛” Westelijke Rode Ceder
• Stringers: ¾” x 1” Douglas Fir
• Meubilair: ½” BS 1080
• 1 laag 6 of 8 oz. ‘glas

Wild Rooster Door de Ogen en Pen van de Eigenaar

WILD ROOSTER Spreidt Haar Vleugels

     Het was een prachtige lentedag terwijl ik over Montague Street in Lunenburg, Nova Scotia liep. We waren onlangs hierheen verhuisd nadat we ons huis in Brooklin, Maine, hadden verkocht, en we waren veelbelovend begonnen: al een fijne groep vrienden (en kennissen). Met een goed humeur begon ik aan mijn wandeling door de stad, met een set bootplannen onder één arm en een boek onder de andere.

     In het risico je een paar momenten te vervelen, laat me je een beetje vertellen over Lunenburg. Het ligt een uur ten zuiden van Halifax, aan de zuidoostkust van Nova Scotia. Ik betwijfel of er een schilderachtiger stad of dorp is in de Atlantische Maritimes. Het heeft een bevolking van 2.400 inwoners het hele jaar door, met veel hogere aantallen in de zomer. Natuurlijk is het het beste bekend als de thuisbasis van BLUENOSE, de legendarische vissersschoener die elke race in de International Fisherman’s Cup won, waarin de snelste vissersschoener van Nova Scotia het opnam tegen het snelste schip uit de VS in de jaren 1920. Nadat haar visdagen voorbij waren, vervoerde ze vracht in de West-Indiën totdat ze in 1946 op een rif liep en verloren ging. Momenteel vaart de tweede van haar replica's (BLUENOSE II) uit Lunenburg. Ze is een prachtig gezicht terwijl ze door de haven beweegt. Natuurlijk is er veel meer aan Lunenburg dan alleen BLUENOSE II – de architectuur van de huizen en gebouwen is prachtig en gevarieerd. Maar dit is geen toeristisch artikel. Voor meer over de stad, zoek het gewoon op Google. Lunenburg is een UNESCO-werelderfgoed.

     Oké, terug naar boten. Ik was op weg om een van onze vrienden, Paul Baskett, te ontmoeten. Paul is afgestudeerd aan het bootbouwprogramma van de Landing School in Arundel, Maine. Daarna verhuisde hij naar het VK en werkte vijf jaar bij de gerenommeerde bootbouwers van Spirit Yachts in Ipswich. Hij bezat en exploiteerde een bootwinkel in de stad, Old Town Boatworks, en had onlangs zijn winkel naar een grotere en betere ruimte verhuisd. Ik moest met Paul praten over een dringende behoefte die ik had: een boot laten bouwen.

     Ik zeg dit niet gemakkelijk: een boot laten bouwen. Veel meer geld en mysterie en stress dan het kopen van een al gebouwde. Maar de boot die ik wilde was niet gemakkelijk te benaderen. En, om welke reden dan ook, ik wilde deze boot echt, bijna tot het punt van behoefte. Ik heb geprobeerd dit over mezelf te begrijpen, maar zonder veel succes. Ik ben redelijk onzuinig geweest in mijn geschiedenis van bootbezit. Maar misschien zou deze boot mijn laatste zijn?

     Dus, de boot: Uffa Fox's ANKLE DEEP, een open launch van 25 voet, zoals je op deze pagina's kunt zien. Fox was een uiterst succesvolle Britse bootontwerper en bouwer. ANKLE DEEP is de laatste van zijn ontwerpen, 1969-1970, en is de enige motorboot in zijn ontwerpcatalogus. Zijn primaire focus en succes waren snelle en lichte planerende zeilbootjes. De originele ANKLE DEEP is gerestaureerd en is te zien in het Classic Boat Museum in Cowes, het Isle of Wight.

     Je bent je hele leven een zeiler geweest. Waarom nu een motorboot? Ik geef je nu een kort antwoord en later in dit artikel een langer, beter antwoord. Het simpele antwoord is: avontuur.

     Ik schreef vroeger een blog voor WoodenBoat.com (en het WoodenBoat Forum) genaamd My Wooden Boat of the Week. Ik zocht allerlei bronnen en probeerde iets ongewoons of noemenswaardigs te vinden om over te schrijven. Ik schreef er bijna elke week een van. Laten we zeggen 45 per jaar. En ik denk voor 10 jaar. Dus dat is een totaal van 450 berichten. Bij misschien het halverwege punt zocht ik naar inspiratie in Fox's boek, More Joys of Living. Zoals met al zijn schrijven, zijn er enkele fascinerende stukjes en enkele te opschepperige claims. Op pagina 158 citeerde Fox zichzelf: “De zeeën verdelen de wereld voor elke landman, maar voor een zeeman verenigen ze het.”

     En dan introduceert hij ons aan ANKLE DEEP: “Ik bouwde deze fraai gelijnde launch, die ik speciaal had ontworpen om haar gemakkelijk en schoon door en over golven te laten snijden, zonder verspilling van energie. Ze is de grootste launch die gemakkelijk door één [persoon] in alle weersomstandigheden kan worden bediend…” Ik vond haar ontwerp precies wat ik wilde (maar wist op dat moment niet dat ik het nodig had). Heel mooie boot. Eenvoudige, schone lijnen, simpel, lichtgewicht en een zekere mate van sterkte. Ik vond het leuk hoe hij haar breedte helemaal naar achteren hield, en die enorme flare aan de boeg.

     Uffa commentarieert haar lijnen: “.. Ik ontwierp ANKLE DEEP met een prachtige set fijn-gekantelde secties die de eenvoud en elegante ingang van roeiboten combineerden, een zeer fijne ingang, met doodrechte waterlijnen. De boeglijnen, met een hoek van 3 graden naar voren, vloeien in doodrechte [sic] achterste lijnen terwijl ze naar achteren swepen naar de achtersteven, een set lijnen die rechte waterlijnen in een fijne wig van de stam combineren met doodrechte achtersteven (over de achterste drie vijfde van hun lengte) wat ervoor zorgt dat de boot op alle snelheden vlak en stabiel vaart.”

     Mijn doel om vandaag naar Paul's winkel te gaan was om de details van ontwerp en constructie uit te werken. Bijvoorbeeld: Epoxy was niet gemakkelijk verkrijgbaar toen Uffa ANKLE DEEP in 1970 ontwierp en bouwde. Dus, ze werd gebouwd met 2 x ½” dubbele diagonaal mahonie, wat relatief zwaar is. “De onze” zou koud-gemodelleerd worden, 2 x ⅛” Western Red Cedar met epoxyconstructie, en een aanzienlijke gewichtsbesparing.

     Hier in Paul’s kantoor op een dok in Lunenburg Harbour, met het licht dat naar binnen stroomt, rolden we de lijnen en bouwplannen uit en hielden ze op hun hoeken vast. En ik presenteerde Paul zijn eigen exemplaar van More Joys of Living. Begonnen bij de boeg, debatteerden we over het toevoegen van een voorplecht. We debatteerden eigenlijk niet – we waren unaniem dat een voorplecht noodzakelijk was. Uffa had twee 9.9 pk Evinrude buitenboordmotoren. We zouden wat overkill hebben met een 20 pk Honda vanwege de gewichtsbesparing van de nieuwe boot. Extra pk kan goed zijn in noodgevallen.

     Vervolgens was er de zitplaatsen. Uffa koos voor banken; ik gaf de voorkeur aan voor- en achterwaartse zitplaatsen omdat dat socialer is wanneer er een aantal passagiers aan boord zijn. Ik weet niet of je het kunt zien op de bouwtekeningen – nabij de boeg en ook nabij de achtersteven zijn er grote gebieden voor drijfvermogen schuim. Deze verschijnen als vrij lege ruimtes, maar ze nemen veel ruimte in beslag. Ik heb een oude, slechte kwaliteit foto van ANKLE DEEP die aan een dok is vastgemaakt. Er lijkt geen drijfvermogen schuim te zijn, wat zichtbaar zou moeten zijn. Misschien had Uffa geen tijd of geld meer, of wilde hij gewoon de ruimte niet opgeven? Hoe dan ook, dit illustreert een van de nadelen van het ontwerp: zeer weinig ruimte voor opslag, of het nu een anker of reddingsvesten is, of een emmer voor een toilet, of voor de lunch. Ze is een quintessential dagboot: geen franje. Gewoon uit voor een cruise tijdens goed weer.

     Paul en ik kwamen overeen om geen elektronica te gebruiken. Papieren kaarten natuurlijk, plus een telefoon in een zak naast een VHF. En, ja, een emmer.

     De werkdag eindigde. We sloten de winkel en gingen naar een van de bekroonde pubs van Lunenburg. Dit deel van de agenda was waar ik aan Paul zou uitleggen wat ik wilde uit onze versie van ANKLE DEEP. De onze zou WILD ROOSTER heten. Daar zit een verhaal achter. Laten we zien of ik daar ruimte voor heb, vlak voor het einde.

     Nadat we het huis in Brooklin hadden verkocht, kochten we het huis in Lunenburg. Maar noch ik, noch mijn vrouw Melissa zijn Canadees, en we konden niet langer dan zes maanden per jaar blijven. We hadden ook een klein, niet-luxe appartement in Portland gekocht, wat perfect was: Lunenburg in de zomer en herfst, Portland in de winter en lente.

     Het zou het vierde jaar zijn dat we in Lunenburg waren dat we ons daadwerkelijk verplichtten om WILD ROOSTER te laten bouwen door zijn team bij Old Town Boatworks. We gingen west (ja, ik weet dat het zuidelijk aanvoelt, maar dat is het niet. Brooklin en Lunenburg liggen bijna recht west-oost van elkaar.) nadat we ons huis op orde hadden gebracht, onze paar boten hadden vervoerd, en afscheid hadden genomen van onze goede vrienden. “We zien je over zes maanden!” Het lot had andere plannen.

     Natuurlijk arriveerde de Covid-pandemie een paar maanden later. Canada en de VS stemden ermee in de grens te sluiten. Wacht, wat met mij? Ik wilde vragen. Maar onze problemen waren zo klein in vergelijking met het vreselijke lijden, de tragedie en de ontberingen die zoveel mensen moesten doorstaan.

     Paul en zijn team begonnen met de bouw van WILD ROOSTER. Emma May, Paul’s partner en primaire afwerker en boekhouder en alles-doener, zou me elke week foto's sturen. Het was buitengewoon spannend. Maar de grens vertoonde geen tekenen van heropening, de pandemie woedde nog steeds, en het leven in het kleine appartement was verstikkend.

     We namen enkele moeilijke beslissingen. Zou de grens ooit weer opengaan? Zou de pandemie ooit eindigen? De huizenmarkt in het zuiden van Maine was krankzinnig – kopers in overvloed, lage rente, zeer hoge prijzen. We sprongen, en vonden een perfect huis voor ons in het groene South Portland. Helaas, geen winkel, maar dat was niet verrassend in onze woonwijk. En ons appartement verkocht bijna van de ene op de andere dag.

     Ik weet niet of je bekend bent met Casco Bay. Als je een van je handen voor je gezicht houdt en deze draait zodat je vingers naar beneden hangen – dat is dicht bij de geografie van Casco Bay. De ruimte tussen de vingers zijn rivieren of lange inlaten; de vingers zijn schiereilanden. Voor een kind van 15 met een opblaasboot en een 5 pk buitenboordmotor of een oudere zeiler met een motorboot, vertegenwoordigen ze hetzelfde: avontuur! Ik stel me voor dat ik de rivieren op vaar, misschien de nacht doorbreng in een herberg of motel voor een warme douche en diner, en de volgende dag weer op weg ben. WILD ROOSTER kan waarschijnlijk gemakkelijk 20 knopen cruisen, maar ik ben meer een 7.5-10 knopen persoon, en het is geen race.

     De volgende moeilijke stap: we verkochten het huis in Lunenburg. Gewoon een hartverscheurende maar juiste beslissing. WILD ROOSTER zou dan een Maine-boot worden. Maar op een trailer, dus hopelijk kunnen we haar op een gegeven moment in de toekomst terugbrengen naar Lunenburg.

     De lanceerdag arriveerde! En we konden er niet bij zijn vanwege een planningsprobleem. Maar Emma hield me volledig op de hoogte met foto's, net als Chris Reardon. WILD ROOSTER had enkele cavitatieproblemen (ventilatie) maar er was geen tijd om ze op te lossen – dat moest in Maine gebeuren. Dat probleem werd veroorzaakt door een verkeerde meting van mijn kant, en is verholpen door wat delicate chirurgie door de goede mensen van Maine Yacht Center.

     Hier is mijn bekentenis: vanwege de late tijd van het seizoen en de operatie aan de achtersteven van WILD ROOSTER, ben ik er maar twee keer op geweest. De eerste keer was het vlakke zeeën in beschermde wateren, bewolkt maar geen wind. Ze was een raket.. Totdat de cavitatie begon toen we naar bakboord of stuurboord draaiden.

     De tweede keer was perfect: Goede vrienden aan boord, winderig, we voeren tussen de eilanden, en waagden ons een beperkte tijd op zee. De zeeën waren niet te groot, maar ze nam ze in haar stride, zowel recht vooruit als zijwaarts. Een beetje achteruit ook. En ze presteerde feilloos.

     Zoals veel goede zeilers, kijk ik hier in januari naar de kalender. Nog zoveel maanden te gaan! Maar het wachten zal de moeite waard zijn.

     Oh, WILD ROOSTER. Ik ging vroeger elk jaar naar een beurs in Nederland voor WoodenBoat. Nadat de beurs dat jaar was afgelopen, gingen we naar een spectaculaire collectie Van Gogh-schilderijen in het oosten van Nederland, in het Kroller-Muller [umlaut over de “o”] Museum. De reis vertrekt vanuit Amsterdam per trein, dan met de bus, en dan een korte fietstocht. Net toen we het museum naderden, was er een bord dat waarschuwde voor een gladde veekorf. Het toonde een auto die slipte, en het woord “wildrooster.” Zoals een van ons, die vergat dat de remmen niet op de handvatten maar op de pedalen zaten. Een humoristisch ongeluk volgde, en er werden geen verwondingen gemeld. Het woord leeft voort.

     Mijn grootste dank aan de bemanning van Old Town Boatworks en alle goede mensen in Lunenburg." ~ Carl Cramer Eigenaar van Wild Rooster

Disclaimer

     Het bedrijf biedt de details van dit vaartuig te goeder trouw aan, maar kan de nauwkeurigheid van deze informatie niet garanderen of waarborgen, noch de staat van het vaartuig waarborgen. Een koper dient zijn agenten of zijn inspecteurs instructies te geven om de details te onderzoeken die de koper gevalideerd wenst te hebben. Dit vaartuig wordt aangeboden onder voorbehoud van eerdere verkoop, prijswijziging of intrekking zonder voorafgaande kennisgeving.